ภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้าทำให้ผู้ที่กำลังจะก้าวเท้าเดินเข้าไปในห้องต้องหยุด ชะงักเพียงแค่นั้น มือผอมบางที่ถือถาดบรรจุอาหารสันระริก แต่ยังคงฝืนใจที่ จะประคองไม่ให้มันตกแตกลงไป แพรสาพยายามเมินที่จะไม่มองภาพผู้กองใน ดวงใจตระกองกอดนายสาวอย่างทะ^ถนอม
เด็กสาวกัดริมฝืปากแน่นกลั้นก้อนสะอื้นไม่ให้มันดึงดันไหลออกมา…เจ็บ หนึบที่หัวใจเมื่อไม่อาจปฏิเสธความจริงที่เห็นและเป็นอยู่ ที่แท้…หัวใจของผู้กองศกรอยู่ที’คุณกาซะลองเสมอมา หันหลังเดินกลับด้วยความรู้สึกที่เลื่อนลอย ในใจของเด็กสาวเคว้งคว้าง นาทีนี้…หล่อนจะเทลือใครอีก พ่อก็เพิ่งจากไป…ร้อยตำรวจเอกศกร เขา ก็ไม่เคยมีใจให้
เดินเข้าโรงครัวไปเก็บสำรับอาหารโดยที่ไม่คิดจะเอาไปให้นายสาว ป้า คำสร้อยอดถามไม่ได้เมื่อเห็นอาหารไม่ได้พร่องลงไปเลย “นี่คุณปีบไม่กินอะไรเลยหรือแพรสา” เด็กสาวพยักหน้าเล็กน้อยตอบเสียงกระแทกกระทั้น “อิ่มอกอิ่มใจขนาดนี้ คุณปีบคงกินอะไรไม่ลง!” แม่แรงไฟฟ้า สนิทสนมกับคุณหมอตั้งแต่
เมื่อไร
แม่บ้านเก่าแก่อดตั้งคำถามในใจไม่ได้ หญิงวัยกลางคนแกล้งเมินมองไป ทางอื่น เมื่อเห็นนายแพทย์ใหญ่มีท่าทางอิหลักอิเหลื่อ
ความหึง…ความหวงทำให้เขาเก็บความรู้ลืกไวIม่ได้ หน้าร้อนเป็นแถบๆ เมื่ออ่านสายตาของอีกฝายออก ยังดีทิ่เป็นข้าเก่าเต่าเลี้ยงในบ้าน หากเป็นคน
อื่นเขาจะเอาหน้าไวIหน แม่แรง ไฟฟ้า รถยนต์
“ช่างเถอะ ไม่อยู่ก็ไม่เป็นไร” นายแพทย์ใหญ่ตัดบท “แต่ถ้าเจอเขาเมื่อไร… ก็บอกให้ไปหาฉันด้วย”
“คุณหมอมีอะไรจะใช้มันหรือคะ ให้ดิฉันรับใช้แทนก็ได้”
รีบออกตัวแทนให้ ด้วยห่วงว่าเด็กสาวจะโดนเอ็ด โครก็รูวานายแพทย์ใหญ่ บทจะเกรี้ยวก็กราดไปหมดทุกหน้า
“ฉันเรียกแพรสา” เสียงห้าวเริ่มเข้มขึ้นก่อนตัดบทอย่างรำคาญเต็มแก่ “ถ้าเจอก็ให้ไปหาฉันแล้วกัน”
“ที่บ้านเหรอคะ” คำสร้อยรีบเอ่ยถาม เพราะปกตินายแพทย์สฤษด์คุณไม่ ได้อยู่ที่คุ้ม เขาจะอยู่ที่บ้านหลังใหญ่ใจกลางเมืองกับคุณพันธุรพีผู้เป็นมารดา แต่ก็มักจะแวะเวียนมาหาคุณปรียางค์ศรีเป็นประจำ โดยมีหล่อนเข้าไปรับใช้ อาทิตย์ละสองสามครั้งตามคำสั่งของคุณปรียางค์ศรี
นี่ธุระมันสำคัญถึงขนาดจะให้แพรสาไปหาถึงบ้านเสยรึ แม่แรงรถยก
“ที่นี่…ที่เรือนรับรอง ระยะนีฉันกับคุณแม่จะอยู่ที่นี่ไปก่อน จนกว่าเรื่อง ทุกอย่างจะเรียบร้อย”
นายแพทย์สฤษด์คุณตะเบ็งเสียงอย่างเกรี้ยวกราด อารมณ์หงุดหงิดที่ก่อ ตัวมาก่อนทำให้ทุกสิงทุกอย่างดูขวางหูขวางตาไปหมด แม้กระทั่งคนเก่าแก่ที่คุณ ปรืยางค์ศรีเลี้ยงมานาน
คำสร้อยรับคำ แม้ทีแรกจะไม่ได้นึกสงสัยอะไรมากมาย แต่จากสีหน้าและ แววตาของนายแพทย์สฤษด์คุณยามเมื่อถามหาแพรสาทำให้อดสงสัยไม่ได้ สองคนนี้มีสับลมคมในอะไรกัน
หญิงวัยกลางคนมองตามจนร่างสูงใหญ่ก้าวขึ้นบนตึก กำลังจะละสายตา