แต่ยังไม่ทันที่จะพูดอะไรแพรสาก็ชิงพูดก่อน “ผู้กองพอจะมีเวลาที่จะคุยกับแพรมั้ยคะ” “เอาสิ แพรมีเรื่องอะไรก็พูดมา” “พูดแบบเข้าหูซ้ายทะลุหูขวายังงั้นหรือคะ”
เด็กสาวยิ้มหยัน อารมณ์น้อยเนื้อตํ่าใจทำให้พูดออกมาโดยไม่ทันคิดถึง ความควรไม่ควร
“แพร!”
ผู้กองหนุ่มเน้นเสียงเข้ม ถึงเขาจะสงสารเอ็นดูเด็กสาวตรงหน้า แต่กิริยา ท่าทางที’หล่อนหำช่างไม่น่ารักเอาเสียเลย ชะรอยหล่อนคงไม่รู้เพราะความหึงหวง ร้อนรุ่มมันกลบความรู้ถึกล่วนอื่นไปหมด แพรสาจึงพูดต่อแบบไม่ยั้ง
“ความเดือดร้อนของแพร ผู้กองเก็บเอาไปคิดบ้างมั้ย หรือวันๆ เอาแต่ คิดเรื่องคุณปีบๆๆๆ จนไม่มีเวลาคิดถึงเรืองอะไร”
“แพรสา นี่เธอเป็นอะไร คุณปีบเขามาเกี่ยวข้องอะไรด้วย” แม่แรง ไฟฟ้า รถยนต์
“เกี่ยวสิคะ เพราะถ้าไม่มีคุณปีบ ผู้กองคงจะสนใจความทุกข์ร้อนของแพร มากกว่านี้ แพรเห็นนะคะ…ว่าผู้กองทำอะไรกับคุณปีบในห้อง ผู้กองรักคุณปีบ ลงหรือคะ ทั้งๆ ที่คุณปีบน่ะวางแผนฆ่าคุณท่าน”
“แพรสา นี่เธอเหลวไหลไปใหญ่แล้วนะ อย่าลืมสิว่าคุณปีบเป็นนายของ
เธอ”
“ผู้หญิงใจดำอย่างนั้นแพรไม่รับเป็นนายหรอกค่ะ ไม่เหมือนผู้กองหรอก เป็นถึงผู้พิทักษ์สันติราษฎร์แท้ๆ แต่ความรักความหลงมันจมหัวจนมองไม่ออก ว่าอะไรดีอะไรชั่ว”
“แพรสา ถ้าเธอยังพูดจาเหลวไหลอย่างนี้ ฉันคงไม่มีอะไรจะพูดกับเธอ” “ไม่กล้าฟังเลยเหรอคะ ถึงความจริงที่ว่าคุณปีบคือฆาตกร แพรเห็นนะ คะว่าคุณปีบน่ะชงชาบ้าบออะไรนั่นให้คุณท่าน”
ยินอย่างนั้นร้อยตำรวจเอกศกรก็ได้แต่ยืนนิ่ง ครั้งแรกที’1ด้ยินเรืองนกคิด ว่าป้าคำสร้อยคงจะพูดไปเพราะต้องการแสดงให้เห็นว่าเป็นพวกเดียวกันกับคุณ พันธุรพี แต่ครั้งนี้แพรสาเป็นฝายออกมาพูดเอง
ความคิดในสมองแล่นพล่านไปหมด มันเป็นความจริงหรืออารมณ์
คำสร้อยไปตามบอกว่าเขาเรียกหา หล่อนทำเฉยเหมือนเขาเป็นอากาศธาตุที่หล่อน มองไม่เห็น ขบกรามแน่น มือคร้ามใหญ่บีบตุ๊กตายางตัวเล็กที่วางอยู่บนโต๊ะ ทำงานจนมันบี้แบนไร้ทรวดทรง รอยยิ้มหยันผุดขึ้นที่ริมฝีปาก แพรสาจะต่าง อะไรกับตุ๊กตาตัวน้อยตัานี้จะปีบก็ตายจะคลายก็รอด ในเมิ่อเขาสร้างมากับมือได้ เขาก็ทำลายกับมือได้เหมือนกันหากหล่อนเกิดดื้อ คลายฝ่ามือออกจากตุ๊กตาและ มันก็ค่อยๆ คืนฟูรูปทรงเดิม
ศรานตาโผล่หน้าเข้ามาในห้องทำงานนายแพทย์หนุ่มพร้อมเอกสารเต็ม สองมือ หญิงสาวเห็นอากัปกิริยานั้นพอดี สฤษด์คุณสะดุ้งเล็กน้อย รีบกลบ เกลื่อนด้วยการเชิญพยาบาลสาวนั่ง แต่สาวสวยปฏิเสธ
“อุเพียงแต่แวะเอาเอกสารมาให้คุณหมอน่ะค่ะ คุณหมอดูเครียดนะคะ แม่แรงยกรถ
ช่วงนี้”
แสร้งเอ่ยถาม ทั้งๆ ที่รู้อยู่เต็มอก พินัยกรรมมรณะเกิดขึ้น1นคุ้ม เป็น โครก็คงเครียด
นายแพทย์สฤษด์คุณพยักหน้าน้อยๆ เขายกมือขึ้นมาคลึงขมับเบาๆ พยายามให้ความคิดนั้นผ่อนคลาย
แพรสาเป็นของเขา ยังไงหล่อนก็ต้องเป็นของเขาอยู่ดี หยิบเอกสารมาเปิด อ่านเป็นเชิงตัดบท แต่พยาบาลสาวยังชวนคุยต่อ
“ปีบเป็นยังไงบ้างคะคุณหมอ อุ๊เป็นห่วง”
“ก็ไม่เป็นไรนี่ สบายดี นายศกเขาแวะไปสอบสวนทั้งเช้าทั้งเย็น แต่สอบ ยังไงไม่รู้นะ คดียังไม่เห็นคืบหน้า”
พยาบาลสาวหน้าเจื่อนไปนิด อยากรู้ความคืบหน้าของฝ่ายนั้น แต่ความจริง ที่ได้รู้กลับทำเอาหล่อนเจ็บแปลบๆ ศกรแวะไปหากาซะลองเช้าถึงเย็นถึงทุกวัน…ไป โดยที่หล่อนไม่รู้
“ยังไงศกก็ต้องทำตามหน้าที่ค่ะ อุ๊รู้นิสัยเขาดี คุณหมอไม่ต้องเป็นห่วง” หล่อนบอกหรือเป็นการปลอบใจตัวเองก็ไม่รู้ นายแพทย์สฤษด์คุณวางเอกสาร ในมือลง หมุนเก้าอี้หันมาเผชิญหน้าอีกฝ่าย เอ่ยเสียงเครียด
“ผมก็ไม่ได้ห่วงอะไรหรอกนะ เพียงแต่อยากให้คดีมันจบๆ เรื่องมันจะ ได้เงียบๆ ไปสักที หนังสือพิมพ์เล่นประโคมข่าวของยัยปีบทุกวัน เสียหาย