มาทำงานที่ค้างต่อก็พอดีเหลือบเหั๊นร่างเล็กบางของผู้ที่นายแพทย์สฤษด์คุณ กำลังตามหาโผล่ออกมาจากพุ่มไม้หนาข้างเรือนพักอย่างระแวดระ^ง ก่อน สาวเท้าไปทางด้านหน้าคุ้มอย่างรวดเร็ว
แม่บ้านเก่าแก่เขม้นมอง อุวะ! สองคนนี้เล่นเอาเถิดเจ้าล่อกันรึไง สงสัย ต้องจับเข่าคุยกับแพรสา!
ร่างบอบบางของเด็กสาววิ่งมาหลบอยู่ข้างซุ้มดอกปีบตรงมุมตึกด้านหน้า แพรสาลอบถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกแต่ในใจยังเต้นระทึก แม่แรงไฟฟ้า
เมื่อครู่หล่อนเห็นนายแพทย์สฤษด์คุณเดินตรงลิ่วไปยังห้องพัก อารมณ์ เศร้ากำสรดที่มีต่อผู้กองหนุ่มแทบเลือนหายเปลี่ยนเป็นความขยะแขยงแทน เมื่อรู้ว่านายแพทย์ใหญ่มาหาหล่อนด้วยวัตถุประสงค์อันใด
ไม่ต้องรอให้ประวัติศาสตร์ความเลวร้ายมันเกิดขึ้นชาสอง หล่อนรีบหลบ ออกมาจากห้องทันที แต่กระนั้นก็ยังมายืนใจคอระทึกด้วยร้ว่านายแพทย์หนุ่มไม่ ยอมรามืออย่างง่ายๆ เป็นแน่ ครั้งนี้อาจจะรอด แต่ครั้งหน้า…และที่สำคัญหล่อน จะหลบมนุษย์ใจโฉดผู้นั้นได้นานแค’ไหนนอกจากหนีไIเจากทิ่นิ่’ให้.เร็วที่สุด และ คนคนเดียวที่จะช่วยหล่อนได้คือร้อยตำรวจเอกคกร
ดวงตากลมโตมองนิ่งไปที่ตัวตึก ภายในใจเด็กสาวร้อนรุ่ม เวลาก็ผ่านมา ตั้งนานแล้วผู้:กองยังไม่ลงมาจากตึกอีกหรือ ‘ผู้กองจะคุยอะไรกับคุณปีบอีก ในเมื่อ ทุกคนก็รู้กันอยู่แล้วว่าคุณปีบกับลูกชายรัฐมนตรีคนนั้นเป็นผู้วางแผนฆ่าคุณท่าน แม่แรง ไฟฟ้า รถยนต์
ยืนฮึดฮัดๆ อยู่อย่างนั้น จวบจนร้อยตำรวจเอกศกรก้าวลงมาจากตึก ร่างสูงใหญ่เดินตรงไปยังลานจอดรถที่เยี้องจากด้านหน้าตัวตึกไปอีกทาง เด็กสาว ยีนหันรีหันขวางมองไปโดยรอบ เมื่อไม่เห็นใครจึงเดินแกมวิ่งตามไป
“ผู้กองคะ”
“อ้าว! แพรสา”
น้อยใจจนนั้าตาเอ่อเมื่อไม่มีทีท่าว่า ‘เขา’ จะสนใจเรื่องที่เคยบอกเล่า เด็กสาวกัดริมฝีปากแน่นกลั้นสะอื้นเอาไว้สุดแรง พอเห็นปฏิกิริยาของอีกฝ่าย… ความทรงจำก็แล่นเข้ามา ศกรเกิดความรู้สืกผิดจนจับใจ
นี่เพราะเขาเป็นห่วงกาซะลองจนลืมนึกถึงความทุกข์ร้อนของเด็กลาวที’น่า ลงสารคนนี้เขียวหรือ
แห่งความน้อยเนื้อตํ่าใจที่ทำให้แพรสาพูดออกมาเช่นนี้
กาซะสองเป็นคนชงชาให้คุณปรียางค์ครี ทั้งที่โดยปกติหน้าที่นี้มันไม่ใช่
แพรสามองดูท่าทางของร้อยตำรวจเอกศกรด้วยความขัดใจ
ดูเถิด! แค่พูดถึงคุณกาซะลองเท่านั้น จิตใจของผู้กองก็ไม่อยู่กับเนี้อกับ
ตัว เด็กสาวมองไปทางอื่น ซ่อนนั้าตาที่ไหลเป็นทางและยกมือขึ้นเช็ดอย่างรวดเร็ว
ก่อนพูดเสียงกร้าว
“ได้ยินความจริงอย่างนี้ พูดอะไรไม่ออกเลยหรือคะ มันก็คงเป็นอย่าง
หลักฐานที่คุณหมอพบน่ะค่ะ ว่าปริมาณของชามันเข้มข้นไป คุณปีบคงจะใจร้อน
กลัวคุณท่านไม่ตายเร็วเลยใส่หนักมือไปหน่อย” แม่แรงยกรถ
ศกรมองหน้าเด็กสาวตรงหน้าด้วยความหนักใจ ความลดโลทีแพรลาเคย
มีมันหดหาย1ปโหนหมด เหลือเพียงความ[กรธเกรี้ยวขึ้งเคียดทีฉายอยู่ทั่ว โบหน้าหมองคลา คงเป็นเพราะความโชคร้ายที่เกิดขึ้นในชีวิต จึงทำให้หล่อนเป็น ไปได้ถึงเพียงนี้
“เธออาจจะกำลังฟังซ่าน ไว้เธออารมณ์ดีกว่านี้เราค่อยคุยกันใหม่” ผู้กองหนุ่มตัดบทแล้วร่างสูงใหญ่ก็เดินสาวเท้าไปยังที่จอดรถอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้แพรสายีนกำมีอแน่น เด็กสาวปล่อยโฮออกมาอย่างคับแค้นใจ อยากจะ ร้องกรี๊ดๆ วี้ดๆ ออกมา แต่ที่ทำได้คือกัดริมฝืปากแน่นป้องกันไม่ให้เสียงสะอื้น มันเล็ดลอดออกไปถึงหูใครอื่น [ดยเฉพาะโครคนนั้นที่หล่อนกำลังหลบสี้หนีหน้า เด็กสาวตัวลันเทิ้มค่อยๆ ทรุดตัวลงนั่งกับพี้นอย่างอ่อนแรง สุดท้ายหล่อน กั๊เหลือเพียงตัวคนเดียวที่ต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวเดียวดาย ไร้4งใครจะมาเหลียว แลให้พักพิง ปล่อยให้นี้าตาไหลนั่งรํ่าไห้อยู่อย่างนั้นเป็นนานกว่าความเศร้าโศกา จะทุเลาลง และเมื่อสติคืนมาดังเดิมก็ได้แต่เสียดายเวลาที่ผ่าน เวลาที่หล่อน ปล่อยให้มันผ่านไปอย่างไร้ค่า ไม่ได้พูดกับเขาถึงความเจ็บปวดใจที่แสนขมขื่น เมื่อไรหนอ หล่อนถึงจะได้พบผู้กองศกรอีกครั้ง เมื่อไรหนอ ที่หล่อนจะได้อาศัยอกอุ่นเป็นที่พักพิง และเมื่อไรหนอ ที่หล่อนจะได้หนีห่างจากคนใจโฉดคนนั้นเสียที นายแพทย์สฤษด์คุณไปถึงโรงพยาบาลด้วยความห-3ดหงิดใจ ตลอดวัน ที่ผ่านมาแพรลาจงโจที่จะหลบหน้าเชา หล่อนไม่อินังขังขอบเสียด้วยซํ้าเมื่อ