“แม้กระทั่งจะมีมรดกก้อนโตมาล่อ”
“ปัญญาอ่อนที่สุด” ดิสธรสบถ เขาเหยียดริมฝีปากออกอย่างรังเกียจุ. “ปีบจะทำยังงั้นไปทำไมในเมื่อ…พูดก็พูดเถอะ หากคุณปรียางค์ศรีเป็นอะไรไป มรดกก็ตกเป็นของปีบอยู่ดี”
“แต่อาจจะได้เร็วขึ้น”
คราวนี้ริมฝีปากของลูกชายท่านรัฐมนตรียิ่งเหยียดออก “ถ้าเป็นคนอื่นพูด ผมคงได้ตั๊นหน้าไปแล้ว”
ร้อยตำรวจเอกศกรมองอีกฝ่ายด้วยสีหน้ายิ้มละไม ไม่คิดว่าหนุ่มที่ท่าทาง ก๊องแก๊งบทจะยัวะขึ้นมาก็น่าดูเหมือนกัน ดิสธรทำเสียงผ่านออกมาทางลำคอ ก่อนพูดต่อ
“จะบอกให้นะคุณผู้กอง แค่ค่าตัวในการแสดงของปีบทั้งชาติก็ใช้กันไม่ หวาดไม่ไหวอยู่แล้ว ยังไงปีบก็ไม่มีวันทำเรื่องบ้าๆ อย่างนั้น” “แล้วคนอื่นๆ”
“อันนี้ผมยิ่งไม่รู้ เท่าที่ผมอยู่ไม่ค่อยเห็นคุณยายเล็กมาที่บ้านเท่าไหร่ จะมีก็แต่นายแพทย์สฤษด์คุณที่แวะเวียนมาบ้างเท่านั้น”
คราวนี้ศกรเป็นฝ่ายนิ่งเงียบไปบ้าง ปกติเวลาที่เขาแวะเวียนไปที่คุ้มภูคา กาซะลองมักจะเห็นคุณพันธุรพีอยู่กับผู้เป็นพี่สาวบ่อยๆ ตามด้วยนายแพทย์หนุ่ม ที่มักจะแวะเวียนมาตรวจดูอาการผู้เป็นป้า แต่ป้จจุบันทำไมคนทั้งคู่ห่างหาย
คิดไปถึงคำบอกเล่าของศรานตาเมื่อวันนัดรับประทานข้าว และเป็นวันแรก ที่เขาเริ่มคิดไปถึงความไม่ชอบมาพากลภายในคุ้ม
อุบัติเหตุและมรดก!
“ผู้กองสงสัยอะไรอีก” ดิสธรเป็นฝ่ายเอ่ยถาม ท่าทางของผู้กองหนุ่มเหมือน ครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ความคิดวนเวียนไปถึงวันที่ได้เจอกัน ผู้กองหนุ่มคนนี้ เหมือนมีเรื่องคิดในใจตลอดเวลา
แทนคำตอบ ร้อยตำรวจเอกศกรกลับถามไปเรื่องอื่น “คุณมาที่คุ้มนี่ทำไม”
“ผู้กองถามแปลก” ดิสธรขึ้นเสียงสูง นํ้าเสียงกลั้วหัวเราะน้อยๆ หนุ่มหน้าตี๋ ทำหน้าทะเล้น “ก็มาหาปีบไง ผู้กองก็รู้ว่าผมกำลังทำคะแนนอยู่”
“ทำคะแนน? นี่คุณไม่ได้เป็นแฟนกาซะลองหรือ” แม่แรงไฟฟ้า
“ผม…ผมไม่มีความหวังอะไรอีกแล้ว ปีบทำเอาผมหมดความมั่นใจ” พูด เสียงอ่อย ผู้กองหนุ่มยิ้มในสีหน้า ทำเสียงกระแอมในลำคอ สรุปสั้นๆ
“ถ้าคุณทำตามอย่างที่พูดจริงๆ ก็ถือว่าเป็นเรื่องดี งั้นวันนี้ผมขอรบกวน คุณแค่นี้ ขอบคุณ” ผายมือเชิญ แต่หนุ่มหน้าตี๋กลับเดินเข้ามาใกล้จ้องหน้า ผู้กองหนุ่มนิ่ง ลูกชายท่านรัฐมนตรีถามเสียงนิ่ง
“ผู้กองกำลังพูดถึงเรื่องอะไร” แม่แรง ไฟฟ้า รถยนต์
ผู้กองหนุ่มยิ้มนิดๆ เขาสบสายตาอีกฝ่ายอย่างไม่หวั่น “เรื่องความปลอดภัย ของผู้หญง เพราะกิตติตัพท์ความเสน่ห์แรงของคุณลือกระฉ่อนไปทั่ววงลังคม มิใช่หรือ ผมเลยอยากจะขอลักอย่าง ผู้หญิงบางคนไม่ใช่ขนมหวานที่จะให้คุณ แวะมาลิ้มชิมรส เพียงเพราะเห็นเขาด้อยค่าราคาตํ่า”
ดิสธรยักไหล่ ลองพูดอีหรอบนี้ ผู้กองร่างใหญ่นี่ก็คงจะรู้ แหม ข่าวรั่ว
ไหลเร็วจริงๆ ไม่แพ้แวดวงIปีโซที่[ขาอยู่ อย่างว่า จะสังคมไหนๆ เรื่องแบบนี้ ไปเร็วเสมอ
ลูกชายท่านรัฐมนตรียิ้มที่มุมปาก เขาพยักหน้าน้อยๆ อย่างถือดี “งั้น ผมก็จะพยายามลดเสน่ห์ของผมลงก็แล้วกัน” ใบหน้าขาวตี๋ยื่นเข้าไปใกล้หน้า คร้ามเข้มนั้น พลางยิ้มใส่ตาอีกฝ่ายอย่างมีเลศนัย “ว่าแต่ว่า…คำถามบางอย่าง ระหว่างผมกับดอกปีบไม่น่าจะเกี่ยวกับรูปคดีนะผู้กอง คำถามส่วนตัวหรือเปล่า”
คราวนี้ผู้กองหน้าเข้มหลบสายตาเป็นพัลวัน ร้อยตำรวจเอกแกล้งเก๊กขรึม แม่แรงยกรถ
กลบเกลื่อนทั้งที่ความจริงอยากเตะลูกชายท่านรัฐมนตรีลักป้าบ! ข้อหาที’บังอาจ…รู้ทัน
“ความสงสัยของคุณเป็นเรื่องที่ดีมาก แต่ผมว่าเก็บความสงลัยของคุณไป สืบหาความจริงดีกว่า เผื่อจะพิสูจน์ความบริสุทธิของคุณได้เร็วขึ้น”
ดิสธรอมยิ้ม รู้ดีว่าไม่มีทางต้อนผู้กองหน้าเข้มจนมุมได้แน่ ชายหนุ่มยัก ไหล่บอกคำลาลันๆ ก่อนเดินตัวตรงออกไปข้างนอก รู้สืกโล่งใจที่ออกมาจาก ห้องสืบสวนนั่นเสียได้ แม้จะยังคลางแคลงเรื่องระหว่างตัวเองกับเด็กแพรสานั่นอยู่
หนุ่มหน้าตี๋สูดลมหายใจอย่างโล่งอก แต่ยังไม่ทันได้ถึงครึ่งปอดเสียง โทรตัพท์มือถือก็ดังขึ้น พอเห็นหมายเลขที่โชว์หน้าจอลูกชายท่านรัฐมนตรีถึงกับ หน้าเสีย