ทนายดำรงแอบช่อนยิ้มเมื่อเห็นสีหน้าเหล่าบรรดาทายาทคุณปรียางค์ศรี ที่มาร่วมรับฟังก่ารเปิดพินัยกรรม แต่ละคนมองหน้ากันเลิ่กลั่กฉายทั้งความ หวาดหวั่นและตื่นกลัว ยกเว้นนายแพทย์สฤษด์คุณที่นั่งหมดอาลัยตายอยาก อยู่มุมห้อง สีหน้านายแพทย์ใหญ่ไม่มีความยินดียินร้ายไม่ว่าจะมีใครเคลื่อนไหว เข้ามาในห้อง ผู้เป็นมารดาเสียอีกที่กระวนกระวายอย่างเห็นได้ชัด ท้ายสุดเมื่อ อดรนทนไม่ไหวก็แว้ดออกมา
“นี่คุณทนาย! เป็นบ้าไปแล้วรึไงถึงได้นัดมาเปิดพินัยกรรมตอนเที่ยงคืน ดูซิ! บรรยากาศน่ากลัวจะตาย” แว่นตากันแดด
มองรอบกายอย่างหวาดๆ หน้าต่างทุกบานถูกเปิดโล่งจนเห็นลมพัดผ้าม่าน ขาวพลิ้วไหว แสงจันทร์สีอ่อนทอแสงนวลล้อเล่นกับเงาทะมึนของขุนเขาแมกไม้ เสียงนกแสกร้องแกว๊กๆ ยั่วโสตประสาท นกบ้าอะใร.’ มาบินกันตอนนี้ ไม่รู้จัก กาลเทศะ
ทนายดำรงค้อมคืรษะลงนิดๆ ตอบเสียงนุ่ม “เป็นความประสงค์ของคุณปรียางค์ศรีครับ”
“คุณพี่!” พึมพำออกมาแล้วนั่งตัวสันอยู่เงียบๆ แต่ก็นั่งอยู่ได้ไม่นาน
“…ทรัพย์สินที่เป็นอสังหาริมทรัพย์อันได้แก่ ที่ดินหนึ่งร้อยห้าสิบผืนที่อยู่ใน จังหวัดเชียงรายรวมหนึ่งพันห้าร้อยสิบสามไร่ ที่ดินสิบสามผืนในจังหวัดเชียงใหม่ รวมสามร้อยยี่สิบห้าไร่ ที่ดินในจังหวัดน่านห้าผืนรวมเจ็ดสิบแปดไร่ ขอมอบให้ สาธารณกุศลในการจัดตั้งโรงเรียน โรงพยาบาล สถานีตำรวจ และสถานที่อื่นๆ อันเป็นประโยชน์ต่อสาธารณชน”
มีเสียงงึมงำด้วยความไม’พอใจ ทนายดำรงไม่สนใจ อ่านข้อความในกระดาษ ต่อ และสรุปตรงที่ทรัพย์สินที่เป็นสังหาริมทรัพย์ทุกอย่างให้ขายทอดตลาดเพื่อ นำเงินไว้ใช้ประโยชน์ในการก่อสร้างสาธารณกุศล และท้ายสุด… แว่นกันแดด
”คุ้มภูคากาชะลองให้จัดสร้างเป็นพิพิธภัณฑ์เพี่อเป็นประโยชน์แก่คนรุ่นหลัง ส่วนทรัพย์สินที่เป็นเงินสดให้นำมาใช้จ่ายในการบูรณะดูแลรักษาพิพิธภัณฑ์ใน โอกาสต่อไป”
คุณพันธุรพีแทบล้มทั้งยืน ความ&นที่คิดไว้ชักจะไม่เป็นจริง คุณพี่คิด ได้อย่างไรถึงยกทรัพย์3นทั้งหมดให้เป็นของสาธารณกุศล “ฉะ…ฉันไม่ยอม”
ตวาดเสียงก้อง แม้แต่นายแพทย์สฤษด์คุณที่นั่งหมดอาลัยตายอยากยังหัน มามองมารดา สีหน้าของแม่ซีดเผือดแต่ดวงตาแดงกํ่าเหมือนคนกำลังโกรธจัด ก็คงจะโกรธเมื่อลิ”งที่’คิดไม่เป็นดังที่หวัง
”ยังไงๆ ฉันก็ไม่ยอม ฉันน่ะเป็นน้องสาว ฉันย่อมมีสิทธิในทรัพย์สมบัติ ทุกอย่างของตระกูล แล้วจู่ๆ คุณพี่จะมายกให้เป็นของสาธารณะได้ยังไง”
“แต่คุณพันธุรพีก็ได้ส่วนแบ่งจากกองมรดกไปแล้วนะครับ”
ทนายดำรงแย้ง ยังจำได้ถึงการขอแบ่งทรัพย์สมบัติครั้งก่อนที่คุณพันธุรพี ขอกับผู้เป็นพี่สาวตั้งแต่ที่ตัดสินใจมาอยู่เชียงราย
■จริงด้วยครับคุณแม่ เราได้ส่วนแบ่งจากคุณป้ามาแล้ว,’ แว่นตา
นายแพทย์สฤษด์คุณที่นั่งฟังอยู่นานเอ่ยขึ้น นาทีนี้ทรัพย์สมบัติแคไหน ก็ไม่มีความหมาย 3งที่เขาต้องการอย่างเดียวคือการVเนคืนชีวิตของแพรสา
“เงินก้อนนิดเดียวน่ะนะ!” ผู้เป็นมารดาขึ้นเสียงสูง
“มันเทียบไม่ได้หรอกกับเงินเป็นร้อยเป็นพันล้านของป้าแก ฉันไม่ยอม ยังไงๆ ฉันก็ไม่ยอม ฉันก็เป็นทายาทคนหนึ่งของตระกูล ฉันย่อมมีสิทธิใน