“พี่เสียใจจริงๆ นะปีบ ทางช่องเขาไม่อนุมัติให้ปีบแสดงนำละครเรื่องใหม่ ก็เรื่องข่าวนั่นแหละ พี่เลยจำเป็นต้องเปลี่ยนตัว” เป็นครั้งแรกในรอบสิบปีของการเป็นผู้จัดที่ไลลๅพูดฏอกมๅฏย่ๅงกระท่อน กระแท่น ผู้จัดสาวหน้าเจื่อน การเป็นฝายปฏิเสธมันพูดลำบากมากกว่าการถูก ปฏิเสธมากนัก แต่แปลกที่กาซะลองนั่งฟงอย่างนิ่งสงบ หญิงสาวเพียงแต่ลอบ ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย ในที่สุดข่าวร้ายมันก็มา แต่ยังช้ากว่าที่คิด จักรยานล้อโต “ปีบเข้าใจค่ะ” หล่อนบอกและไม่ประสงค์ที่จะชวนสนทนาในเรื่องเดิมๆ อีก ร่างระหงผุดลุกขึ้นเดินไปยืนที่ริมระเบียง แสงแดดที่ทอดผ่านทำให้ไลลามองเห็น ความผ่ายผอมได้อย่างชัดเจน ยิ่งเมื่อเจ้าตัวอยู่ในชุดดำไว้ทุกข์ทั้งชุด กาชะลอง ก็ยิ่งดูซีดเซียวทรุดโทรม หญิงสาวหันกลับมาพูดเสียงอ่อน “พี่หล้าอยู่ค้างที่คุ้มกับปีบนะคะ อุตส่าห์มาหาปีบถึงที่คุ้ม” “พี่ตั้งใจอย่างนั้นอยู่แล้วล่ะ ปีบอย่าคิดมากนะ ยังไงพี่ก็เชื่อว่าปีบบริสุทธิ้” “ขอบคุณค่ะพี่หล้า” จักรยาน fat bike ผู้สูงวัยกว่าเดินมาหา ไลลามองที่ดวงหน้าเรียวนิ่ง ยิ่งใกล้ก็ยิ่งเห็นความ ไม่พ้นเรื่องตัวเอง พยายามสงบจิตสงบใจทำไม่รู้ไม่เห็น…

“จะไม่มีงานแต่งอะไรทั้งนั้นหรอกอุ๊ เพราะที่หนังสือพิมพ์ลงน่ะข่าวลือ” “อ้าว! จะลือได้ยังไง ในเมื่อคุณหมอก็เป็นคนบอกกับเราเองว่าจะให้ปีบ แต่งงานกับคุณดิสธรกลบข่าวลือ” คราวนี้สมใจ เพราะกาซะลองกรีดเสียงแหลม “อะไรนะ น้าฤษด์น่ะหรีอบอกอุ๊!” เหมือนใจจะขาดรอนๆ ระหว่างรอคำ ยีนยันจากปากของอีกฝาย สฤษด์คณน่ะหรือที่เป็นคนบอกว่าหล่อนจะแต่งงาน บอกทำไม เขาทำอย่าง นั้นเพื่อประโยชน์อะไร จักรยานล้อโต “ใช่! ไม่งั้นเราจะวิ่งมาหาปีบถึงนี่เหรอ ว้า ไม่เอาน่า จะปิดเพื่อนฝูงไปทำไม เราเป็นเพื่อนเก่าเพื่อนแก่กันนะปีบ ศกน่ะ แค่เราไปบอกข่าวเขายังดีใจจะตาย ถ้าเป็นตัวปีบไปบอกเองเขาจะดีใจแค่ไหน” รู้สักเหมือนตัวเองชวนเซจวนจะเป็นลม ดีอยู่หน่อยที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ กาซะลองจึงได้อาสัยที่เท้าแขนเป็นหลักยึดไว้ ศรานตายืนยันออกอย่างนี้ แสดง ว่าไม่ใช่ข่าวลือ ไม่ใช่การล้อเล่น แต่คำถามที่ยังคาใจ ผู้เป็นน้าทำอย่างนี้ทำไม นั่งเลื่อนๆ ลอยๆ ใจคอไม่อยู่กับตัว จวบจนเมื่อศรานตาขอตัวกลับ…

กือดี1ม่มีที’สันสุด คุณพันธุรพีคำรามในใจ เหยียดริมสปากออกบอก เสียงกร้าว “แกมีธุระอะไร” ■ปีบอยากรู้เรื่องที่คุณน้าว่าปีบจะแต่งงานกับคุณดิสธร” คุณพันธุรพียักไหล่ สฤษด์คุณเคยมาเปรยๆ ให้ฟังเหมือนกัน แต่ก็ไม่คิด ว่าลูกชายจะเอาจริง เดินเฉียดร่างบอบบางไปอีกทาง  แว่นตากันแดด “คุยทำไม ในเมื่อมันเป็นเรื่องที่ดีที่สุดแล้ว บารมีของท่านรัฐมนตรีสมศักด คงคุ้มกะลาหัวแกกับคู่รักของแกได้” “คุณยายเล็กคะ” หลานสาวเอ่ยเสียงเครียด คุณพันธุรพีเมินหน้าหนี กาซะลองกำมือแน่น กิริยาเซ่นนี้ผู้เป็นยายไม่เคยทำ แว่นกันแดด “ปีบไม่จำเป็นต้องอาสัยบารมีใครมาคุ้มกะลาหัวในเมื่อปีบไม่ได้ทำผิดอะไร” “การที่แกกับนายดิสธรวางแผนฆ่าคุณพี่น่ะหรือไม่ผิด!” แม้จะได้ยินมานับครั้งไฝถ้วน แต่แรงสะเทือนใจก็ไม่เคยลดหย่อนเลย ล’กครา กาซะลองเม้มปากแน่น ความเคารพที่ยังมีกันอยู่ทำให้หญิงสาวได้แต่ สะกดอารมณ์ที่จะไม่เอ่ยวาจาก้าวร้าวออกไป “ค่ะ ปีบไม่เคยทำผิดอะไร ไม่ได้ทำผิดอะไร โดยเฉพาะเรื่องที่ทำให้คุณ ยายจากไป” “เอาไว้ให้ฉันมีหลักฐานก่อนเถอะแม่ปีบ แกดิ้นไม่หลุดแน่” “คงจะเสียเวลาเปล่าค่ะคุณยายเล็ก เพราะปีบไม่ได้ทำ…

“ที่ผมพูดก็เพราะหวังดีกับปีบ อย่างน้อยหากหลักฐานมันปรากฎชัด ปีบจะไดไม่เจ็บตัวมากกว่านี้” “ถ้ามันเลวจริงๆ ก็ช่างหัวมัน ฉันไม่สนใจแล้ว ชื่อเสียงวง^ตระกูลแคนั้ก็ ปนปี เออ ฤษด์” ผู้เป็นมารดาเปลี่ยนเรื่อง สีหน้าแม้จะเหนื่อยหน่ายแตกจริงจัง แว่นตากันแดด “แม่ขอยืมเงินหน่อยนะ จะไปเที่ยวต่างประเทศ ไม่ไหว อยู่ที่นี่มีแต่คนโทร มา ปวดหัวที่สุด” ”ผมไม’มีครับแม่ หุ้นส่วนเพิ่งแจ้งมาว่าปีนี้บริษัทขาดทุน อาจจะต้องเติม เงินลงไปอีกถ้าไม่อยากปิดบริษัท” “แกก็ปิดไปสิ” นั้าเสียงไม่อินังขังขอบ “ไอ้โรงงานของเล่นของแกฉันไม่เคยเห็นได้กำไรสักปื มีแต่ขาดทุนจะเจ๊ง มิเจ๊งแหล่” “แม่ก็รู้ว่าผมรักของผม” ลูกชายพูดเสียงอ่อย ผู้เป็นแม่เลยได้แต่ค้อน ลมค้อนแล้งบอกเสียงเครือ “งั้นก็ช่วยออกข่าวหน่อยแล้วกันว่าฉันไปพักผ่อนต่างประเทศ” เห็นสีหน้าลูกชายคล้ายฉงน คุณพันธุรพีก็ตวาดแว้ด แว่นกันแดด “ขืนบอกว่าอยู่เมืองไทย ฉันก็ขายหน้าเขาหมดสิ จริงๆ น้า…

“นะดอกปีบ กลับบ้าน” “ฉัน..: ^ “อย่าบอกนะว่าคุณคิดจะตามรถคันนั้นไป” จักรยานล้อโต หญิงสาวสบตาคร้ามนิ่ง เขาข่างรู้!จหล่อนไปเสียหมด ใซ่! หล่อนคิดที่ จะตามรถคันนั้น!ป อย่างน้อยก็ได้,พิสูจน์ให้รู้ว่าสิงที่เห็นคือเรืองจริงหรือลวง! “ไม่ทันแล้วล่ะ ปานนี้เขาไปถึงไหนต่อไหนแล้ว” “แต่ฉันจำทะเบียนรถได้ จำลักษณะรถได้ คุณช่วยฉันตามหาได้มั้ยคะศกร ว่ารถคันนั้นเป็นของใคร ใช่ลุงคำปนหรือเปล่า” ในตาคู่นั้นมีความจริงจังจนผู้ฟังไม่กล้าปฏิเสธ ชายหนุ่มพยักหน้าเป็นเชิง ตอบรับ ก่อนบอกอีกครั้ง ทอดเสียงอ่อนจนกาซะลองรู้สืกได้ถึงความเป็นห่วง ความห่วงใยที่อบอุ่นจนโจหญิงสาวแทบหลอมละลาย แต่พอคิดไปถึงศรานตา ความหวามไหวก็แทบมลาย เรื่องระหว่างเขากับหล่อนจะเป็นไปได้อย่ฬ1ร 1*4 เมึ่อพยาบาลสาว11ระกาศออกขนาดนั้น อีก,เม่นานคงมีข่าวดี ปฏิเสธเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่ผู้กองหนุ่มหายอมไม่ “ขืนปล่อยให้คุณกลับเอง คุณคงจะเหาะมากกว่าขับรถ” ”ฉันไม่เป็นไรหรอกน่า” จักรยาน fat bike “คุณไม่เป็น…

“เบื้องหลัง” พันตำรวจเอกหรี่ตาลงเล็กน้อย สีหน้าแสดงถึงความสงลัยจน ผู้ใต้บังคับบัญชาต้องบอก “พินัยกรรมมูลค่ามากมายมหาศาลของคุณปรียางค์ศรีเป็นสิงที่หวานล่อใจ จึงอาจมีใครลักคนที่ทำให้เวลาของท่านสั้นกว่าอายุขัย” “ก็คุณบอกแล้วไม่ใช่หรือ ว่าคุณกาซะลองกับคุณดิสธรไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้อง” “ครับ แต่ยังมีคนอื่นที่อาจจะเกี่ยวข้อง ผมจึงยังไม่อยากที่จะปิดคดี แต่ อยากจะสืบหาความจริงต่อ” “อะไรทำให้คุณมั่นใจขนาดนั้นผู้กอง” จักรยานล้อโต “ความจริงครับ ความจริงที่เผอิญผมได้รู้มา” “คุณหมายถึงอะไร” ตาต่อตาสบกัน แต่ผู้ใต้บังคับบัญชาเป็นฝ่ายเลี่ยงที่จะไม่ตอบ “ขอเวลาให้ผมอีกลักนิดนะครับ แล้วผมจะรายงานทุกอย่างให้ผู้กำกับฯ จักรยาน fat bike ทราบ” พันตำรวจเอกทรงยศเอนกายลงกับพนักเก้าอี้ พยักหน้าหงึกหงักพึมพำ ออกมา “เอาอย่างนั้นก็เอา” ร่างสูงใหญ่ทำความเคารพก่อนเดินออกไปจากห้อง ทิ้งให้ผู้บังคับบัญชา นั่งกุมขมับ มีลูกน้องขยันเกินไปก็น่าปวดหัว ทั้งๆ ที่คดีจะปีดอยู่แล้วเชียว ร่างบอบบางที่ก้าวเดินลงมาจากตึกเบี่ยงกายหลบทันทีที่เห็นว่าผู้ที่กำลังยืน เผชิญหน้าอยู่เป็นใคร แต่ยังช้ากว่ามือแข็งแรงที่เอื้อมมาจับไว้อย่างรวดเร็ว “ปล่อยแพรนะคะคุณหมอ”…

เงินถังพอที่จะไปเช่าโรงแรมข้างนอกอยู่” ■คุณยายเล็กเคยบอกปีบเองไม่ใช่หรือคะ ว่าคุณดิสธรเขามีแต่เปลือก ปีบเกรงว่าเขาคงไม่มีเงินถุงเงินถังที่จะทำอย่างนั้นหรอกค่ะ” คุณพันธุรพีเบ้ปาก ก๊รัI)าเ’แนนั้น1เางขัต&บความเป็นผู้ด8สกุลยามที่ แสดงออกตอนอยู่ภายนอกเหลหเกน ไลลานั่งเฉยพยายามไม่มองภาพที่ยายกับ หลานปะทะคารมกัน ผู้ใหญ่นี่ก็แปลก บทจะงอแงขึ้นมาไม่ฟังหน้าอ๊นทรหน้าพรหมที่ไหนเลย หล่อนเองกเป็นคนนอก ไม่อายบ้างหรอไร มาว่าหลานสาวบ่าวๆ “แกนี่ช่างรักช่างหลงนายดิสธรเหลือเกินนะแม่ปีบ เข้าข้างกันอยู่ได แม้ กระทั่งที่มันเคยทำเรื่องเลวๆ เอาไว้” จักรยานล้อโต กาซะลองหน้าซีดเผือด คุณยายเล็กรู้หรือในสิงที่ดิสธรเคยทำ ■คิดไม่ถึงล่ะสิ ความลับไม่มีในโลกหรอกแม่ปีบ แค่ให้มันออกไปอยู่ข้าง นอกยังน้อยไป ไม’แจ้งตำรวจจับน่ะบุญเท่าไหร่แล้ว” ผู้เป็นยายเล็กผลุนผลันออกไปด้วยความโกรธจัด ทิ้งให้หลานสาวนั่งหน้า ซีดกับพนักเก้าอี้ ไลลาปราดเข้ามาหาหญิงสาว บีบมืออย่างปลอบประโลม “มีเรื่องอะไรกันปีบ คุณดิสธรทำเรื่องอะไร” จักรยาน fat bike ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย เรื่องน่าอับอายที่คิดว่า^ปกปีด ไว้เพราะสงสารเห็นใจเด็กสาว…สุดท้ายมันก็ปูดออกมาจนได้โดยปีมีอใครอีกก็ไม่รู้…

“แพรบอกให้ปล่อย” สะบัดตัวออกเต็มแรงจนคล้ายตัวจะเซออกมา แต่ คนที่เซไปอีกทางและล้มไม่เป็นท่ากลับเป็นนายแพทย์สฤษด์คุณเมื่อถูกหมัด หนักๆ เข้าไปอย่างจัง “รังแกผู้หญิงอย่างนื้ไม่สวยเลยคุณหมอ” ดิสธรที่นอนร้องโอดโอย “มีอะไรกันคะ ทำไมถึงต้องใช้กำลังกันอย่างนี้”  แม่แรงไฟฟ้า กาซะลองถามเร็วปรื๋อ สีหน้าของหญิงสาวทั้งตกใจทั้งไม่พอใจ พอจะมอง รูปการณ์ออกว่ามีเด็กสาวแพรสาเป็นชนวน มันน่าอนาถโจแท้ๆ ต่างมีสกุล รุนชาติกันทั้งคู่ จู่ๆ มาทำตัวราวกับกุ๊ยข้างถนน “ไม่มีอะไรค่ะคุณปีบ คุณหมอกับคุณดิสธรมีเรึ่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อย” แพรสารีบออกตัวก่อน มันน่าอับอายหากจะให้ชายทั้งสองชิงกันเล่าว่ามีเรี’องมีราว กันเพราะเหตุโด แต่คุณพันธุรพีที่วิ่งกระหืดกระหอบลงมาจากตึกทีหลังเป็น ฝ่ายไม่ยอม แม่แรง ไฟฟ้า รถยนต์ “มีอะไรกัน…ตาย! ฤษด์ ใครทำลูกชายฉัน” ผู้เป็นมารดาตรงเข้าไปประคอง ลูกชายอย่างหวงแหน ใจแทบขาดเมื่อเห็นหน้าลูกปูดบวมไปทั้งหน้าราวกับโดน ผึ้งรุมต่อยทั้งฝูง “มีเรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อยค่ะคุณยายเล็ก” “เข้าใจผิดนิดหน่อย! นี่แกเป็นบ้าไปรึเปล่าแม่ปีบ…

“ปล่อยแพรนะคะ เดี่ยวใครมาเห็นเข้าจะน่าเกลียด” เด็กสาวยื้อดึงมือออก มองเข้าไปบนคุ้มอย่างระแวดระวัง แต่นายแพทย์สฤษด์คุณกลับดึงร่างบางมาโอบไว้ “ก็ดี ฉันจะได้ปาวประกาศชะเลยว่าเธอเป็นอะไรกับฉัน โดยเฉพาะไอ้หน้า ปลาจวดแฟนยัยปีบนั่น มันจะได้รู้ชะทีว่าเธอเป็นของใคร” “คุณหมอหมายความว่าอย่างไร* แพรสาเบี่ยงตัวออก หันมาเผชิญหน้า ความสงสัยผุดขึ้นที่ดวงตาคู่หวาน นายแพทย์สฤษด์คุณพูดแปลก พูดไปถึง แม่แรงไฟฟ้า ลูกชายท่านรัฐมVเตรีคนนั้น ไม่ได้ตื่นกลัวว่าเขาจะโกรธจะขึ้ง แต่เด็กสาวกลับ กลัวไปถึงเรื่องอันน่าอับอาย ความเสีอมเสียที่มีคนมาลวนลามเกาะแกะ คนเดียว ไม่พอ พิเรนทร์มีถึงสอง “จะหมายความว่าอย่างไร เธอเป็นของฉัน ฉันไม่ต้องการให้ใครมายุ่ง” แม่แรง ไฟฟ้า รถยนต์ “แล้วคุณหมอรู้ได้อย่างไร ว่าเขามายุ่งกับแพร” นายแพทย์สฤษด์คุณหน้าเจื่อน ไม่กล้าสบสายตาคู’หวานนั้นทิ่มองมาอย่าง เคลือบแคลง “ก็…แค่มองตามันเวลามองเธอฉันก็รู้ จะอย่างไรก็ช่างเถอะ ผู้ชายด้วยกัน ดูกันออก…

Welcome to BCZ. This is your first post. Edit or delete it, then start blogging!