“นะดอกปีบ กลับบ้าน”
“ฉัน..: ^
“อย่าบอกนะว่าคุณคิดจะตามรถคันนั้นไป” จักรยานล้อโต
หญิงสาวสบตาคร้ามนิ่ง เขาข่างรู้!จหล่อนไปเสียหมด ใซ่! หล่อนคิดที่ จะตามรถคันนั้น!ป อย่างน้อยก็ได้,พิสูจน์ให้รู้ว่าสิงที่เห็นคือเรืองจริงหรือลวง!
“ไม่ทันแล้วล่ะ ปานนี้เขาไปถึงไหนต่อไหนแล้ว”
“แต่ฉันจำทะเบียนรถได้ จำลักษณะรถได้ คุณช่วยฉันตามหาได้มั้ยคะศกร ว่ารถคันนั้นเป็นของใคร ใช่ลุงคำปนหรือเปล่า”
ในตาคู่นั้นมีความจริงจังจนผู้ฟังไม่กล้าปฏิเสธ ชายหนุ่มพยักหน้าเป็นเชิง ตอบรับ ก่อนบอกอีกครั้ง ทอดเสียงอ่อนจนกาซะลองรู้สืกได้ถึงความเป็นห่วง ความห่วงใยที่อบอุ่นจนโจหญิงสาวแทบหลอมละลาย แต่พอคิดไปถึงศรานตา ความหวามไหวก็แทบมลาย เรื่องระหว่างเขากับหล่อนจะเป็นไปได้อย่ฬ1ร 1*4 เมึ่อพยาบาลสาว11ระกาศออกขนาดนั้น อีก,เม่นานคงมีข่าวดี
ปฏิเสธเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่ผู้กองหนุ่มหายอมไม่
“ขืนปล่อยให้คุณกลับเอง คุณคงจะเหาะมากกว่าขับรถ”
”ฉันไม่เป็นไรหรอกน่า” จักรยาน fat bike
“คุณไม่เป็น แต่คนอื่นอาจเป็นอย่างผม ตะกี้ถ้าเบรกไม่ทันก็แย่” “แต่ฉันน่ะแย่กว่า ไม่งั้นปานนี้ฉันอาจจะตามหาลุงคำปนเจอแล้วก็ได้”
“กาชะลอง!”
“ถ้าจะบอกว่าฉันตาฝาด ฉันประสาทเสีย ฉันเป็นบ้าไปแล้วก็เชิญตามสบาย แต่ขอบอกตามตรงว่าฉันไม่มีวันเลิกล้มความคิดที่จะตามหาลุงคำปนหรอก” “ก็ผมบอกคุณแล้วไงว่าเรื่องนี้ผมจะช่วยจัดการให้ แต่ต้องมีข้อแม้”
กาชะลองหรี่ตามอง อีตาบ้านี่จะมา1ม1หนอีก ผู้กองหนุ่มหัวเราะเมื่อเห็นท่าทางของอีกฝ่าย หล่อนทำอย่างกับเขาเป็นผู้ ร้ายในละคร
“นี่คุณ! ผมไม่ใช่ผู้ร้ายในละคร ไม่ต้องมองผมด้วยสายตาแบบนี้หรอก ไอ้
เรื่องข้อแม้น่ะก็แค่ให้ผมไปส่งบ้าน แล้วถ้าไม่อยากนั่งรถคันเดียวกับผม คุณจะขับ รถไปเองก็ได้ แต่ขอผมขับรถตามคุณหน่อย” คราวนี้เขาหรี่ตามองหล่อนบ้าง “บอก
ตามตรงว่าผมเป็นห่วงประชาชน ไม่ได้ไว้ใจการขับรถของคุณแม้แต่นิดเดียว เชิญ”
ได้แต่!ดฮัด เมึ่อเห็นรอยยิ้มขำในสายตาคมนั้น ร่างระหงเดินเร็วๆ ไปที่ รถและขับออกไปอย่างรวดเร็วทิ้งให้ผู้อาสาไปล่งมองตามรูงี้จับ,มานั่งคันเดียวกันก็ดี/
ร่างผอมบอบบางที่กำลังรดนี้าต้นไม้อยู่รีบวิ่งมาเปิดประตูคุ้มในทันทีที่เห็น รถของนายสาวแล่นตรงมา แพรสายิ้มอ่อนหวานขณะเปิดประตูรถให้กาซะลอง เด็กสาวกุลีกุจอเข้ามาหาอย่างเอาอกเอาใจ ลืมความขุ่นข้องหมองใจไปสินเมื่อนึก ไปถึงคำที่ป้าคำสร้อยบอก จักรยาน
‘สงสารคุณปีบชะมัด ไม่รู้มีเรี่องอะไรกับคุณหมอ ท่าทางไม่ค่อยดีเลย ยังไงแกอย่าไปกวนใจคุณปีบเธอนะ’
”ฉันน่ะแค่ขี้ข้าเขานะ จะไปกลากวนใจอะไรเธอ!” “จะไปรู้เรอะ! วันก่อนก็แงดๆๆๆ ไปที ดีแล้วนะที่เธอไม่ถือสา ไม’งั้นแก นั่นแหละที่จะแย่”
หล่อนได้แต่ก้มหน้า เมื่ออารมณ์หึงหวงสงบและสติสัมปชัญญะมาครบก็รู้ว่า อะไรควรอะไรไม่ควร ลงสารก็แต่คุณปีบ ด้วยพอรู้นสัยของนายแพทย์สฤษด์คุณ ไม่มีอะไรที่เขาอยากได้แล้วไม่ได้ แม้กระทั่งตัวหล่อนนี่ก็คงมีเรื่องคลางแคลงใจ เรื่องมรดก…มรดกที่ช่างอึมครึม^นดี ทั้งที่จริงแล้วกั๊ไม่เห็นจะมีอะไรมากมาย คุณท่านก็แก่และไม่สบายมานานแล้ว หากจะ^นบุญไปก็ไม่เห็นจะแปลก นี่ยัง ดึงเรื่องฆาตกรรมมาเกี่ยว
คิดถึงเรื่องนี้ก็ได้แต่ตำหนิตัวเองที่พูดอะไรเพ้อเจ้อหาว่าคุณปีบมีส่วนเกี่ยว ข้องกับชาบ้าอะไรนั่น ที่คุณหมอว่าเป็นสาเหตุหลักที่ทำให้คุณท่านเสีย
อันที่จริงที่เห็นก็แค่ครั้งนั้นครั้งเดียว ครั้งเดียวกับที่เกิดเหตุการณ์บัดซบนั่น นึกละอายใจจนอยากแก้ตัว เด็กสาวเอ่ยถามอย่างเอาใจ
“คุณปีบจะรับนํ้าอะไรดีคะ”
“นาลำไยก็แล้วกัน เอาไปให้ฉันที่ห้องเลยนะ อ้อ! แพรสา แล้วคุณไลลาล่ะ เข้ามารึยัง”
”ยังค่ะ เห็นโทรมาแล้วป้าสร้อยรับ บอกว่าจะกลับมาคํ่าๆ แล้วยังไงจะ โทรหาคุณปีบอีกทีค่ะ”