“เบื้องหลัง” พันตำรวจเอกหรี่ตาลงเล็กน้อย สีหน้าแสดงถึงความสงลัยจน ผู้ใต้บังคับบัญชาต้องบอก
“พินัยกรรมมูลค่ามากมายมหาศาลของคุณปรียางค์ศรีเป็นสิงที่หวานล่อใจ จึงอาจมีใครลักคนที่ทำให้เวลาของท่านสั้นกว่าอายุขัย”
“ก็คุณบอกแล้วไม่ใช่หรือ ว่าคุณกาซะลองกับคุณดิสธรไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้อง”
“ครับ แต่ยังมีคนอื่นที่อาจจะเกี่ยวข้อง ผมจึงยังไม่อยากที่จะปิดคดี แต่ อยากจะสืบหาความจริงต่อ”
“อะไรทำให้คุณมั่นใจขนาดนั้นผู้กอง” จักรยานล้อโต
“ความจริงครับ ความจริงที่เผอิญผมได้รู้มา”
“คุณหมายถึงอะไร”
ตาต่อตาสบกัน แต่ผู้ใต้บังคับบัญชาเป็นฝ่ายเลี่ยงที่จะไม่ตอบ
“ขอเวลาให้ผมอีกลักนิดนะครับ แล้วผมจะรายงานทุกอย่างให้ผู้กำกับฯ จักรยาน fat bike
ทราบ”
พันตำรวจเอกทรงยศเอนกายลงกับพนักเก้าอี้ พยักหน้าหงึกหงักพึมพำ ออกมา “เอาอย่างนั้นก็เอา”
ร่างสูงใหญ่ทำความเคารพก่อนเดินออกไปจากห้อง ทิ้งให้ผู้บังคับบัญชา นั่งกุมขมับ มีลูกน้องขยันเกินไปก็น่าปวดหัว ทั้งๆ ที่คดีจะปีดอยู่แล้วเชียว
ร่างบอบบางที่ก้าวเดินลงมาจากตึกเบี่ยงกายหลบทันทีที่เห็นว่าผู้ที่กำลังยืน เผชิญหน้าอยู่เป็นใคร แต่ยังช้ากว่ามือแข็งแรงที่เอื้อมมาจับไว้อย่างรวดเร็ว
“ปล่อยแพรนะคะคุณหมอ” บอกเสียงแข็งแต่หาได้รับการทำตามไม่ นายแพทย์สฤษด์คุณยิ้มอ่อนโยน สายตาบอกความรู้สืกผิดอยู่ไม่น้อย
“เราทำความเข้าใจกันใหม่ได้นะแพร” จักรยานล้อใหญ่
“ไม่ค่ะ แพรไม่มีอะไรต้องทำความเข้าใจใหม่กับคุณหมอ”
“โธ่! แพรทำไมพูดกับฉันอย่างนี้ วันนั้นฉันอารมณ์ร้อนไปหน่อย ฉันขอโทษ”